Σπασμενες λεξεις αντηχουν μεσα στο δωματιο...Η βροχη κα το κρυο καταστεφουν τα παντα απ'εξω και ο μανιακος αερας ξεριζονει ο,τι βρει στο διαβα του,απο δεντρα μεχρι αναμνησεις.
Αυτος ομως δεν ενδιαφερεται...Ειναι τοσο μονος σ'αθτο το ασφυκτικο δωματιο που ευχεται να ηταν ενα δεντρο "θυμα" στο αερα.Δεν μπορει να σταματησει να σκεφτεται ολα οσα εκανε.Συνεχιζει να αναρωτιεται ποτε και πως εγιναν αφου αυτος δεν ειχε τον ελεγχο των δυναμεων και του σωματος του.Συνεχιζει να εχει κλειστα τα ματια με τοση δυναμη που ειναι ετοιμα να ματωσουν και παρακαλει το Θεο να τον παρει κοντα του.Ξερει ομως οτι εαν φυγει δεν θα βρει σωτηρια αφου δεν θα ειναι μαζι με το Θεο.Αλλοι του εχουν στησει παγιδες και ισως αυτοι να φταινε για το πως καταντησε.
Καθως βραδιαζει,περπαταει ακομα περισσοτερο σ'αυτο το μονοπατι του πονου.Και οσο περισσοτερο περπαταει για ελεος τοσο περισσοτερο απομακρυνεται απο το φως.Σκεφτεται οτι ισως θα ηταν καλυτερα να ηταν ακομα αυτο το αψυχο πλασμα,γιατι ο πονος,οι τυψεις και γενικα ολα τα αισθηματα ειναι αβασταχτα.Οσο το σκεφτεται,τοσο πειθεται και οσο πειθεται,τοσο πιο συχνα κοιταει το μπουκαλακι με το δηλητηριο.Οχι ενα απλο δηλητηριο οπου θα σου καταστρεψει τον οργανισμο,αλλα το δηλητηριο που σε κανει να νιωθεις τιποτα αλλα σε τρωει απο μεσα....
Δεν αντεχει αλλο αυτους τους δαιμονες που τον στοιχιωνουν συνεχως! Πρεπει να παρει τη ν αποφαση αν ειναι δυνατος να τους αντιμετωπισει η οχι...Διαλεγει το πρωτο και σηκωνεται με θαρρος απο το υγρο και μαρμαρινο εδαφος με ενα φως ελπιδας στα ματια του...
"Αποφασισες?" τον ρωταει ο αντρας στην πολυθρονα απεναντι του."Τοσες μερες περιμενα"
Αυτος ο "ανθρωπος" τον πλησιαζει με ενα υφος ηρωνιας σατ ματια του.
Αυτη η ελπιδα στα ματια του ηρωα μας εγινε πυρκαγια που του εκαιγε την ψυχη...Με μια γρηγορη κινηση καρφωνει με ενα μαχαιρι την καρδια του αλλου ηρωνικου τυπου...
"Ναι αποφασισα...Θα συνεχισω να ποναω και να ειμαι αυτος που ειμαι!!"
Ο αερας σταματα και ο ηλιος λαμπει παλι...αλλα ο πονος που σκιζει το στηθος του ειναι ακομα εκει..
Αυτος ομως δεν ενδιαφερεται...Ειναι τοσο μονος σ'αθτο το ασφυκτικο δωματιο που ευχεται να ηταν ενα δεντρο "θυμα" στο αερα.Δεν μπορει να σταματησει να σκεφτεται ολα οσα εκανε.Συνεχιζει να αναρωτιεται ποτε και πως εγιναν αφου αυτος δεν ειχε τον ελεγχο των δυναμεων και του σωματος του.Συνεχιζει να εχει κλειστα τα ματια με τοση δυναμη που ειναι ετοιμα να ματωσουν και παρακαλει το Θεο να τον παρει κοντα του.Ξερει ομως οτι εαν φυγει δεν θα βρει σωτηρια αφου δεν θα ειναι μαζι με το Θεο.Αλλοι του εχουν στησει παγιδες και ισως αυτοι να φταινε για το πως καταντησε.
Καθως βραδιαζει,περπαταει ακομα περισσοτερο σ'αυτο το μονοπατι του πονου.Και οσο περισσοτερο περπαταει για ελεος τοσο περισσοτερο απομακρυνεται απο το φως.Σκεφτεται οτι ισως θα ηταν καλυτερα να ηταν ακομα αυτο το αψυχο πλασμα,γιατι ο πονος,οι τυψεις και γενικα ολα τα αισθηματα ειναι αβασταχτα.Οσο το σκεφτεται,τοσο πειθεται και οσο πειθεται,τοσο πιο συχνα κοιταει το μπουκαλακι με το δηλητηριο.Οχι ενα απλο δηλητηριο οπου θα σου καταστρεψει τον οργανισμο,αλλα το δηλητηριο που σε κανει να νιωθεις τιποτα αλλα σε τρωει απο μεσα....
Δεν αντεχει αλλο αυτους τους δαιμονες που τον στοιχιωνουν συνεχως! Πρεπει να παρει τη ν αποφαση αν ειναι δυνατος να τους αντιμετωπισει η οχι...Διαλεγει το πρωτο και σηκωνεται με θαρρος απο το υγρο και μαρμαρινο εδαφος με ενα φως ελπιδας στα ματια του...
"Αποφασισες?" τον ρωταει ο αντρας στην πολυθρονα απεναντι του."Τοσες μερες περιμενα"
Αυτος ο "ανθρωπος" τον πλησιαζει με ενα υφος ηρωνιας σατ ματια του.
Αυτη η ελπιδα στα ματια του ηρωα μας εγινε πυρκαγια που του εκαιγε την ψυχη...Με μια γρηγορη κινηση καρφωνει με ενα μαχαιρι την καρδια του αλλου ηρωνικου τυπου...
"Ναι αποφασισα...Θα συνεχισω να ποναω και να ειμαι αυτος που ειμαι!!"
Ο αερας σταματα και ο ηλιος λαμπει παλι...αλλα ο πονος που σκιζει το στηθος του ειναι ακομα εκει.. 