Angel's Lullaby

Ένας σκοτεινιασμένος ουρανός σχηματίζεται από πάνω μου και ξαφνικά μικρές σταγόνες αρχιζουν να πέφτουν πάνω μου και να μου καίνε την επιδερμίδα.
Μα τι έκανα και πλήγωσα τους Αγγέλους τόσο πολύ που κλαίνε? 
Κλαίνε απαρηγόρητα τραγουδώντας ένα νανούρισμα που οι άθεοι επιστήμονες το ονομάζουν και μια δυνατή μουσική το συνοδεύει, λεγόμενη κεραυνός.
Μα δεν υπάρχει σκάλα να φτασω τον ουρανό και να φυσήξω την μαυρίλα από τα σύννεφα.
Τι οδήγησε το αθάνατο αίμα τους να βράσει?
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν και εγώ... στη μέση, αβοήθητη χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Κάποιοι λένε ότι οι άνθρωποι πληγώνουν τους Αγγέλους με τις αμαρτίες τους. Μετάνοια πρέπει να ζητήσουν από τον Θεό, ώστε να τους συγχρωρέσει. 
Ολόψυχα Θεέ μου σου ζητώ να με συγχωρέσεις που ζω και σου λερώνω τον κόσμο που ονειρεύτηκες! 

Ας

" Ας κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ας ερωτευθούμε. Ας αφήσουμε τον εγωισμό λίγο πίσω και ας δούμε μπροστά τον κόσμο που ανοίγεται απέραντος μπροστά μας! 
Ας κάνουμε ένα βήμα παραπάνω, δεν θα κουραστούμε. Αν όμως μια μέρα συμβεί και αυτό, θα ξέρουμε πως να το αντιμετωπίσουμε. Θα έχουμε ο ένας τον άλλο.
Μην φοβάσαι, θα σε κρατάω. Μην κλαίς, θα σ'αγαπώ.
Ας φτάσουμε ως την άκρη του κόσμου, δεν είναι μακριά. Ο χρόνος θα περάσει γρήγορα, θα δεις.
Και αν με ποτέ μου σε πονέσω, να θυμάσαι ότι δεν το'θελα. Να με παίρνεις αγκαλιά να το ξεχνάμε. 
 Δεν φοβάμαι, είμαι έτοιμη, μια στιγμή μόνο δώσε μου να αναπνεύσω. Μετά φύγαμε...

Το δηλητηριο

Σπασμενες λεξεις αντηχουν μεσα στο δωματιο...Η βροχη κα το κρυο καταστεφουν τα παντα απ'εξω και ο μανιακος αερας ξεριζονει ο,τι βρει στο διαβα του,απο δεντρα μεχρι αναμνησεις.
Αυτος ομως δεν ενδιαφερεται...Ειναι τοσο μονος σ'αθτο το ασφυκτικο δωματιο που ευχεται να ηταν ενα δεντρο "θυμα" στο αερα.Δεν μπορει να σταματησει να σκεφτεται ολα οσα εκανε.Συνεχιζει να αναρωτιεται ποτε και πως εγιναν αφου αυτος δεν ειχε τον ελεγχο των δυναμεων και του σωματος του.Συνεχιζει να εχει κλειστα τα ματια με τοση δυναμη που ειναι ετοιμα να ματωσουν και παρακαλει το Θεο να τον παρει κοντα του.Ξερει ομως οτι εαν φυγει δεν θα βρει σωτηρια αφου δεν θα ειναι μαζι με το Θεο.Αλλοι του εχουν στησει παγιδες και ισως αυτοι να φταινε για το πως καταντησε.
Καθως βραδιαζει,περπαταει ακομα περισσοτερο σ'αυτο το μονοπατι του πονου.Και οσο περισσοτερο περπαταει για ελεος τοσο περισσοτερο απομακρυνεται απο το φως.Σκεφτεται οτι ισως θα ηταν καλυτερα να ηταν ακομα αυτο το αψυχο πλασμα,γιατι ο πονος,οι τυψεις και γενικα ολα τα αισθηματα ειναι αβασταχτα.Οσο το σκεφτεται,τοσο πειθεται και οσο πειθεται,τοσο πιο συχνα κοιταει το μπουκαλακι με το δηλητηριο.Οχι ενα απλο δηλητηριο οπου θα σου καταστρεψει τον οργανισμο,αλλα το δηλητηριο που σε κανει να νιωθεις τιποτα αλλα σε τρωει απο μεσα....
Δεν αντεχει αλλο αυτους τους δαιμονες που τον στοιχιωνουν συνεχως! Πρεπει να παρει τη ν αποφαση αν ειναι δυνατος να τους αντιμετωπισει η οχι...Διαλεγει το πρωτο και σηκωνεται με θαρρος απο το υγρο και μαρμαρινο εδαφος με ενα φως ελπιδας στα ματια του...
 "Αποφασισες?" τον ρωταει ο αντρας στην πολυθρονα απεναντι του."Τοσες μερες περιμενα"
Αυτος ο "ανθρωπος" τον πλησιαζει με ενα υφος ηρωνιας σατ ματια του.
Αυτη η ελπιδα στα ματια του ηρωα μας εγινε πυρκαγια που του εκαιγε την ψυχη...Με μια γρηγορη κινηση καρφωνει με ενα μαχαιρι την καρδια του αλλου ηρωνικου τυπου...
"Ναι αποφασισα...Θα συνεχισω να ποναω και να ειμαι αυτος που ειμαι!!"
Ο αερας σταματα και ο ηλιος λαμπει παλι...αλλα ο πονος που σκιζει το στηθος του ειναι ακομα εκει..

Η σκέψη μου!

Ξύπνα,ξύπνα.. 
Μόνο αυτή η λέξη αντηχεί στο δωμάτιο.Την ακούω,την νιώθω,θέλω να κάνω αυτό που μου λέει αλλά δεν μπορώ...
Τα μάτια μου είναι σφραγισμένα και δεν ανοίγουν. Νιώθω τις δυνατές ακτίνες του ήλιου να ξεγυμνώνουν το σώμα μου,να μου βγάζουν αργά τα ρούχα και να με αφήνουν παγωμένη και γυμνή πάνω στα ανακατεμένα σεντόνια.Που και αυτά με την σειρά τους μ'αγκαλιάζουν και με ζεστένουν.
Είναι τόσο ωραία εδώ που αρχίζω να ευχαριστιέμαι που τα μάτια μου είναι κλειστά και απίθανο να ανοίξουν. Το μόνο που θυμάμαι από το προηγούμενο βράδυ είναι μια γλυκιά φωνή να τραγουδάει μαζί με την βροχή και τους κεραυνούς.Τόσο γλυκιά μελωδία και τόσο ταιριαστεί με τον άγριο καιρό του φθινοπώρου που μου γρατζουνούσε το παραθύρο.
Αααα.. Τώρα θυμάμαι και μια μορφή.¨Ηταν η μορφή ενός άντρα.Είχε και φτερά πίσω στην πλάτη του.Αλλά δεν μπορούσα να τον αγγίξω.¨Ηταν τόσο κοντά αλλά και τόσο αδύνατο να τον φτάσω.Σαν να μην ήθελε να τον πιάσουν.
Αλλά τότε ποιός είναι εδώ και μου μιλάει? Ποιό αγγελικό πλάσμα κάθεται δίπλα μου και με προστάζει να ξυμνήσω?
Άνοιξα τα μάτια μου,μα πού είσαι? Κανείς μέσα στο δωμάτιο.Μόνο η σκέψη του δίπλα μου μισοκοιμησμένη στο κρεβάτι!

Life

I always wondered what was about to happen in my life. Like all the other people. We are all very careful with our choices so we will ever get hurt.

But if you’re doing what you want to do and yes, maybe it is not right, and someone else doesn’t let you, what are you supposed to do?

The fact that it might be wrong {the thing you want to do} is not something you should be scared of. We should make mistakes. We should learn to live our life and win. Nobody can stop you from being what you want to be or doing what you want to.

We should fall and hurt our knees and then stand up and continue our walk. Because in the end the only thing that we will remember it’s not that we fell and cried, it’s that we stood up again and walked in that road it’s called Life.

If you never get hurt you will never know what happiness mean.

Like my dear Oscar Wilde said : “The heart is meant to be broken”.     

Help me

I am all alone in this room.
It's cold and dark.The only thing that shows me this room is a small candle,shining in the middle of this room.
But I don't want it.It is shining and showing  me my past.It helps believe that I am indeed a moster.
I didn't mean to do those things.I wasn't myself.I was under your compell.
And now you are keeping me in here.You lead me in this Hell.You are the one who wanted me to become what I was and now you are torturing me because I've changed.
Don't let me drown in this ocean.
Give me your hand.Pull me out.Don't bury me alive and forget me in this coffin.
I wish someone could give me love in order to sring my wings and fly.
But no one wants this.
I don't know why but I am not welcome in this world
So God take me with you.Take this pain away and help me find you.
Silence.
The only thing I am hearing.
A light.
The only thing I see.
 Nothing.
The only thing I feel anymore.

 

Ένα περίεργο όνειρο.

Όταν επεσε η νυχτα και ο ηλιος φιλησε την σεληνη για καληνυχτα,βγηκαν και τα αστρα στον ουρανο,ωστε να κανουν παρεα στην σεληνη.Καθως καθονταν εκει χωρις να κανει κανεις τιποτα ενα μικρο αστερακι ρωτησε την σεληνη : "Γιατι Σεληνη μου ειμαστε μονοι μας εδω πανω και οι ανθρωποι εκει κατω μπορουν να πηγαινουν σε διαφορετικα μερη,να γνωριζουν καινουργιους ανθρωπους και να ζουν?"
"Αχ αγαπητο μου αστερακι.Εισαι τοσο μικρο που δεν εχεις καταλαβει οτι αυτοι εκει κατω καποτε θα πληγωθουν.Και εσυ εδω πανω γνωριζεις αλλα αστερια.Εμεις ειμαστε ομως οικογενεια,δεν θα πληγωσουμε ο ενας τον αλλον.Ενω εκει κατω δεν υπαρχουν μονο καλοι αλλα και κακοι.Εμεις ειμαστε προστατευμενοι!"
Το αστερακι σκεφτοταν τα λογια της σεληνης πολλη ωρα.Δεν καταλαβαινε απολυτα τι ηταν αυτο που ηθελε να του πει η σεληνη!Τοτε η αγαπημενη του σεληνη τον πλησιασε και του ειπε τρυφερα στο αυτι: "Θα παρακαλεσω τον αδερφο μου τον ηλιο να μας αφησει να κατεβουμε για να σου δειξω τι υπαρχει σε αυτον τον κοσμο!"
"Μα πως θα κατεβουμε?Δεν μπορουμε.Εγω ειμαι ενα στερι και εσυ η σεληνη.Δεν γινετε!"
"Ο αδερφος μου ξερει παραπανω πραγματα απο εμενα και ολα τα στερια μαζι.Κατι θα σκεφτει!"
Και η σοφη σεληνη ειχε δικιο για αλλη μια φορα.Την επομενη μερα το αστερακι ξυπνησε πανω σε κατι μαλακο.Ηταν ενα κραβατι!Ηταν ανθρωπος οπως και η σεληνη απο διπλα του!
"Χαχ.Τι περιεργο ονειρο.Ειδα λεει πως ημουν αστερι και εσυ η σεληνη"
"Μα αυτο συμβαινει αγαπητο μου αστερακι.Εισαι ενα αστερι απλως ο αδερφος μου μας εκανε ανθρωπους ωστε να μπορεσουμε να δουμε τους ανθρωπους!"
Μα ακουσε καλα το αστερακι?Να δουμε??? Εμεις? Μα νομιζε πως η σεληνη τα ηξερε  ολα.
Ηταν για πολυ ωρα προβληματισμενος και καθως προχωρουσαν στο δρομο πολλες φορες σκονταφτε.Αλλα αυτη την φορα επεσε πανω σε ενα ανθρωπο.Σηκωθηκε γρηγορα και του ζητησε οσο πιο ευγενικα μπορουσε συγνωμη.
"Συγνωμη καλε μου κυριε."
"Τι εκανες εκει? Επεσες πανω μου! Δεν ντρεπεσε?Εισε μονο ενας ζητιανος."
"Συγνωμη κυριε αλλα αν δεν το καταλαβατε ειναι μονο ενα αγορι"προσπαθησε να προστατευσει το αγορακι η σεληνη.
"Χα χα. Δεν εχει σχεση και παλι ειναι ενας ζητιανος"
Τοτε ο αγενης κυριος εφυγε.Το αστερακι ηταν ετοιμο να κλαψει.Ολη η περιφανεια του ειχε γινει κομματακια σκορπισμενα στον βρωμικο δρομο.
"Θελω να γυρισω σπιτι μου"
Και παλι την επομενη νυχτα ηταν στον ουρανο κοντα στην οικογενεια του.
Περασαν 5 μερες απο τοτε.Δεν ηθελε να τον βλεπουν ωστε κρυφτηκε.Ηταν τοσο απογοητευμενος που οι ανθρωποι ηταν κακοι.
Μια μερα ομως αποφασησε να βγει.Μολις τον ειδε η σεληνη αναφωνησε εκπληκτη,
"Ουαου! Περασαν μονο 6 μερες και ομως εγινες τοσο λαμπερο και ομορφο,αστερακι μου ! "
Το αστερι χαμογελασε και εκατσε μπροστα μπροστα.Μια στιγμη ειδε εναν αντρα και μια γυναικα σε μια παραλια.Πρεπει να ηταν ζευγαρι αφου ηταν αγγαλια.
Τοτε γυρναει η κοπελα στο αστερακι και λεει.
"Πω πω.Ειναι το ομορφοτερο αστερι πυ εχω δει ποτε μου!! Ειναι μαγευτικο"
Και εκεινη την στιγμη η περιφανεια του γυρισε.Ξαναμπηκε μεσα του και τοτε τα καταλαβε ολα.
"Αγαπημενη μου σεληνη δεν ειμαστε εμεις οι καλοι.Εμεις ειμαστε ολοι το ιδιο οποτε δεν υπαρχει καλος ή κακος αναμεσα μας.Οι ανθρωποι ειναι οι καλοι.Σε αυτους υπαρχουν κακοι οποτε αυτοι που ειναι σωστοι ειναι και καλοι."
"Ειδες λοιπον πως εκανα λαθος?Ολοι κανουμε και ολοι θα συνεχισουν.Βεβαια αυτο ηταν απλα μια δοκιμασια για να καταλαβεις μονος τι ειναι η ζωη και ποσο τελειος ειναι ο κοσμος που ζουμε ακομα και ειμαστε διαφορετικοι!"
Τοτε φιλησε γλυκα το αστερακι της και χαθηκαν μεσα στο σκοταδι.